De magie van oligo's en bezemstelen
Door: J. Elzinga
Blijf op de hoogte en volg Janneke
13 Juni 2015 | Canada, Toronto
Mijn leven is in een stroomversnelling geraakt die het laatste restje heimwee heeft weggespoeld.
Zoals ik de vorige keer vertelde, ging ik op de eerste dag van juni kijken bij de kwalificaties voor het skeeleronderdeel van de Pan Am Games. Dit stelde niet zo veel voor: Er was slechts een handjevol deelnemers en toeschouwers, maar het was leuk om de 400-meterbaan te bewonderen en enkele skeelerfanatici te ontmoeten. Zo leerde ik Morgan kennen, een man die regelmatig meedoet aan wedstrijden, waaronder de 24-hour-relay. Hij vroeg of ik ook wilde racefietsen met een clubje deze zomer. Na een blik op mijn stadsmountainbike was het antwoord natuurlijk duidelijk: 'Ja graag, maar nee'. Wat bleek? Op zijn rollerbank had hij nog een goede fiets staan. Precies mijn framehoogte en schoenen in exact mijn maat. Ik kreeg geen kans om dit aanbod af te slaan. Niet veel later hadden we besloten om de volgende avond in High Park te gaan skeeleren en dan zou hij de fiets meenemen. Perfect. Die avond daarop reed ik met mijn aanwinst naar huis - in de wolken, als op een Nimbus 2000. (Deze metafoor heb ik gestolen).
Omdat ik niet goed wist waar ik het beste kon fietsen - geen dijken, geen polders en... Misschien een klein beetje heimwee - leek het me leuk om bij een groep aan te sluiten. Die kans kreeg ik op zaterdagochtend met een groepje mannen, onder wie enkele schaatsers. Om 7 uur uit bed, op de fiets gesprongen en ruim drie uur rondgetoerd in Noord-West Toronto. Dit is nog steeds een stedelijk gebied, met veel stoplichten en slechte wegen, maar ik heb lekker kunnen karren.
Over de fiets wil ik niet al te veel opscheppen, maar wát een mooi ding! Een racefiets zo licht dat je, in het hypothetische geval dat je lek rijdt en je skeelers toevallig in je rugzak zitten, je met de fiets op je schouders naar huis zou kunnen skaten. Nee, niet helemaal hypothetisch. Dit is waargebeurd.
In de afgelopen twee weken ben ik ook weer met andere internationale studenten op stap geweest. Op de eerste donderdag van juni gingen we naar First Thursdays, een feestje in the Art Gallery of Ontario met kunst, muziek en drankjes. Een gelegenheid waar veel jonge stadsmensen op afkomen en waar ze zich behoorlijk voor opdoffen. Het was leuk om in deze sfeer het museum te verkennen.
Vorige week zaterdag, na een lekkere brunch op het terras, zijn we bij een straatfeest gaan kijken in de wijk Little Portugal (Dundas West Fest). Daarna zijn we doorgefietst naar het Distillery District, één van de schattigste winkelbuurtjes in de stad. Het gaat om een voormalige distileerderij, waarin nu winkeltjes en cafés zijn gevestigd. Dit heeft duidelijk een heel ander karakter dan de welbekende shopping malls. Ons toeristentripje hebben we afgesloten met zelfgebakken pannekoeken. Jammie!
Op zondag had ik tijd gemaakt om te vrijwilligen. Toevallig vielen twee evenementen samen op één dag, maar ze sloten qua tijd mooi op elkaar aan. In de ochtend stond ik op straat te flyeren voor Active Match, een vrij nieuw initiatief uit Toronto. Active Match is een online platform dat vrouwen die zijn gediagnosticeerd met kanker in contact te brengen met lotgenoten om mee te sporten. Op basis van allerlei kenmerken, zoals leefstijl, activiteit en behandeling, worden deze vrouwen met elkaar gematcht, zodat ze samen kunnen bewegen en hun ervaringen kunnen delen. Dit vind ik een heel mooi idee en ik hoop tijdens mijn periode hier vaker te kunnen helpen in de promotie ervan.
Aan het einde van de middag maakte ik me klaar voor de volgende klus: Toronto Taste, een jaarlijks terugkerend evenement van Second Harvest. Second Harvest is een organisatie die zorgt dat voedsel niet zomaar weggegooid wordt, maar terecht komt bij de minder bedeelden in Toronto. Toronto Taste is een groot fundraising event, waar chefkoks de lekkerste hapjes presenteren aan hun gasten. Niet zomaar gasten: Deze mensen betalen 250 dollar voor een ticket in ruil voor een avond onbeperkt culinaire versnaperingen, drank en veilingen voor het goede doel. Een ludieke locatie aan het meer en live muziek maken het plaatje compleet.
Als één van de bijna 500 vrijwilligers was ik verantwoordelijk voor de catering. Dit hield in dat ik het afval, (half)lege borden en glazen van de gasten verzamelde om dit vervolgens te sorteren in de zogenaamde 'bussing stations'. Daar, tussen het aangevreten voedsel en het halfleeggeschraapte servies, ontdekte ik de ironie. De overvloed aan etensresten belandde namelijk gewoon ... in de prullenbak. Met het enorme aanbod aan hapjes, leken de gasten hun kansen te willen spreiden. Veel gerechtjes werden halfaangegeten weer weggezet. Walgelijk, maar deze ongemanierde vreetzakken waren wel bereid om duizend euro te bieden op een fles wijn en dat is blijkbaar wat telt.
Voor de vrijwilligers werd overigens ook goed gezorgd. Bij aankomst en in de pauze werd er een meer dan voldoende eten geserveerd. Ook konden we aan het einde van de avond wat leftovers meepikken. Ik heb daarnaast zeker een gezellige avond gehad, waarop ik met veel verschillende mensen een babbel heb kunnen maken.
Het werk in het lab bevalt nog steeds erg goed. Nu ik de eerste resultaten verzameld heb - niet altijd eenduidig - krijg ik steeds meer grip op het onderzoeksveld (microRNA, hematopoese en leukemie) en dat maakt hongerig naar meer. Mijn begeleider kan heel gepassioneerd vertellen over zijn ideeën en dat inspireert me. Volgende week komen onze langverwachte - we noemen ze - oligo's binnen. Degene die we besteld hebben zijn kunstmatige microRNA's (nummertje 126) die we in de gekweekte cellen kunnen aanbrengen. Daarna kunnen we ze weer uit de cellen 'trekken' met daaraan de moleculen (messengerRNA's) die dit microRNA bindt. Zo krijgen we inzicht in welke messengerRNA's en dus welke eiwitten beïnvloed worden door microRNA 126. Dit kan per type bloedcel (van stamcel tot en met één van de volwassen type bloedcellen en alles daar tussen in) nog verschillen, daarom willen we de doeleiwitten per celgroep bekijken.
Ondertussen heb ik ook een paar keer geskeelerd, namelijk in High Park en op een 200m-baantje, en gisteren mocht ik weer het ijs op. Pas toen besefte ik me dat shorttrack écht een andere discipline is. Er is veel meer actie, dus de marathonstand moet ik even loslaten. Ik hoop straks heel wat aanwijzingen en vaardigheden mee naar huis te kunnen nemen.
Er staat een leuk en lang weekend voor de boeg, maar ik wil er nog niet te veel over verklappen. Tipje van de sluier: Mumford and Sons.
Zoals ik de vorige keer vertelde, ging ik op de eerste dag van juni kijken bij de kwalificaties voor het skeeleronderdeel van de Pan Am Games. Dit stelde niet zo veel voor: Er was slechts een handjevol deelnemers en toeschouwers, maar het was leuk om de 400-meterbaan te bewonderen en enkele skeelerfanatici te ontmoeten. Zo leerde ik Morgan kennen, een man die regelmatig meedoet aan wedstrijden, waaronder de 24-hour-relay. Hij vroeg of ik ook wilde racefietsen met een clubje deze zomer. Na een blik op mijn stadsmountainbike was het antwoord natuurlijk duidelijk: 'Ja graag, maar nee'. Wat bleek? Op zijn rollerbank had hij nog een goede fiets staan. Precies mijn framehoogte en schoenen in exact mijn maat. Ik kreeg geen kans om dit aanbod af te slaan. Niet veel later hadden we besloten om de volgende avond in High Park te gaan skeeleren en dan zou hij de fiets meenemen. Perfect. Die avond daarop reed ik met mijn aanwinst naar huis - in de wolken, als op een Nimbus 2000. (Deze metafoor heb ik gestolen).
Omdat ik niet goed wist waar ik het beste kon fietsen - geen dijken, geen polders en... Misschien een klein beetje heimwee - leek het me leuk om bij een groep aan te sluiten. Die kans kreeg ik op zaterdagochtend met een groepje mannen, onder wie enkele schaatsers. Om 7 uur uit bed, op de fiets gesprongen en ruim drie uur rondgetoerd in Noord-West Toronto. Dit is nog steeds een stedelijk gebied, met veel stoplichten en slechte wegen, maar ik heb lekker kunnen karren.
Over de fiets wil ik niet al te veel opscheppen, maar wát een mooi ding! Een racefiets zo licht dat je, in het hypothetische geval dat je lek rijdt en je skeelers toevallig in je rugzak zitten, je met de fiets op je schouders naar huis zou kunnen skaten. Nee, niet helemaal hypothetisch. Dit is waargebeurd.
In de afgelopen twee weken ben ik ook weer met andere internationale studenten op stap geweest. Op de eerste donderdag van juni gingen we naar First Thursdays, een feestje in the Art Gallery of Ontario met kunst, muziek en drankjes. Een gelegenheid waar veel jonge stadsmensen op afkomen en waar ze zich behoorlijk voor opdoffen. Het was leuk om in deze sfeer het museum te verkennen.
Vorige week zaterdag, na een lekkere brunch op het terras, zijn we bij een straatfeest gaan kijken in de wijk Little Portugal (Dundas West Fest). Daarna zijn we doorgefietst naar het Distillery District, één van de schattigste winkelbuurtjes in de stad. Het gaat om een voormalige distileerderij, waarin nu winkeltjes en cafés zijn gevestigd. Dit heeft duidelijk een heel ander karakter dan de welbekende shopping malls. Ons toeristentripje hebben we afgesloten met zelfgebakken pannekoeken. Jammie!
Op zondag had ik tijd gemaakt om te vrijwilligen. Toevallig vielen twee evenementen samen op één dag, maar ze sloten qua tijd mooi op elkaar aan. In de ochtend stond ik op straat te flyeren voor Active Match, een vrij nieuw initiatief uit Toronto. Active Match is een online platform dat vrouwen die zijn gediagnosticeerd met kanker in contact te brengen met lotgenoten om mee te sporten. Op basis van allerlei kenmerken, zoals leefstijl, activiteit en behandeling, worden deze vrouwen met elkaar gematcht, zodat ze samen kunnen bewegen en hun ervaringen kunnen delen. Dit vind ik een heel mooi idee en ik hoop tijdens mijn periode hier vaker te kunnen helpen in de promotie ervan.
Aan het einde van de middag maakte ik me klaar voor de volgende klus: Toronto Taste, een jaarlijks terugkerend evenement van Second Harvest. Second Harvest is een organisatie die zorgt dat voedsel niet zomaar weggegooid wordt, maar terecht komt bij de minder bedeelden in Toronto. Toronto Taste is een groot fundraising event, waar chefkoks de lekkerste hapjes presenteren aan hun gasten. Niet zomaar gasten: Deze mensen betalen 250 dollar voor een ticket in ruil voor een avond onbeperkt culinaire versnaperingen, drank en veilingen voor het goede doel. Een ludieke locatie aan het meer en live muziek maken het plaatje compleet.
Als één van de bijna 500 vrijwilligers was ik verantwoordelijk voor de catering. Dit hield in dat ik het afval, (half)lege borden en glazen van de gasten verzamelde om dit vervolgens te sorteren in de zogenaamde 'bussing stations'. Daar, tussen het aangevreten voedsel en het halfleeggeschraapte servies, ontdekte ik de ironie. De overvloed aan etensresten belandde namelijk gewoon ... in de prullenbak. Met het enorme aanbod aan hapjes, leken de gasten hun kansen te willen spreiden. Veel gerechtjes werden halfaangegeten weer weggezet. Walgelijk, maar deze ongemanierde vreetzakken waren wel bereid om duizend euro te bieden op een fles wijn en dat is blijkbaar wat telt.
Voor de vrijwilligers werd overigens ook goed gezorgd. Bij aankomst en in de pauze werd er een meer dan voldoende eten geserveerd. Ook konden we aan het einde van de avond wat leftovers meepikken. Ik heb daarnaast zeker een gezellige avond gehad, waarop ik met veel verschillende mensen een babbel heb kunnen maken.
Het werk in het lab bevalt nog steeds erg goed. Nu ik de eerste resultaten verzameld heb - niet altijd eenduidig - krijg ik steeds meer grip op het onderzoeksveld (microRNA, hematopoese en leukemie) en dat maakt hongerig naar meer. Mijn begeleider kan heel gepassioneerd vertellen over zijn ideeën en dat inspireert me. Volgende week komen onze langverwachte - we noemen ze - oligo's binnen. Degene die we besteld hebben zijn kunstmatige microRNA's (nummertje 126) die we in de gekweekte cellen kunnen aanbrengen. Daarna kunnen we ze weer uit de cellen 'trekken' met daaraan de moleculen (messengerRNA's) die dit microRNA bindt. Zo krijgen we inzicht in welke messengerRNA's en dus welke eiwitten beïnvloed worden door microRNA 126. Dit kan per type bloedcel (van stamcel tot en met één van de volwassen type bloedcellen en alles daar tussen in) nog verschillen, daarom willen we de doeleiwitten per celgroep bekijken.
Ondertussen heb ik ook een paar keer geskeelerd, namelijk in High Park en op een 200m-baantje, en gisteren mocht ik weer het ijs op. Pas toen besefte ik me dat shorttrack écht een andere discipline is. Er is veel meer actie, dus de marathonstand moet ik even loslaten. Ik hoop straks heel wat aanwijzingen en vaardigheden mee naar huis te kunnen nemen.
Er staat een leuk en lang weekend voor de boeg, maar ik wil er nog niet te veel over verklappen. Tipje van de sluier: Mumford and Sons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
