De wonderen der cultuur

Er zijn denk ik slechts een paar mensen die weten waarom ik altijd graag naar Canada wilde: Vanwege de orka’s. Als kind had ik begrepen deze prachtige beesten vooral in Canada voorkwamen. In de jaren daarna heb ik me verder niet veel verdiept in het land - op een werkstuk in groep 6 na, maar foto’s van de Canadese natuur bleven me altijd aanspreken.

Achteraf gezien duurde het lang voordat ik voet aan wal zette, waarbij geluk uiteindelijk de grootste rol speelde. Ik kreeg de kans om mijn stage in het buitenland te doen, maar de projecten in Canada sloten niet aan op mijn interesse. Had ik toch maar zelf een project geregeld, dacht ik verbitterd. Omdat ik mijn keuze niet te veel wilde laten beïnvloeden door de bestemming, koos ik het project dat me qua onderwerp het meest aansprak: kanker (leukemie) en genetica. Toevallig stond de bestemming van dit project nog niet vast en ongelofelijk maar waar werd ik aan een begeleider gekoppeld die twee jaar terug in Toronto zijn (Master)stage had gedaan. Door zijn connecties was het erg eenvoudig om een stage te regelen in hetzelfde lab. Bingo! Maar goed, dan ben je er nog niet. Terug naar de orka’s! In Lake Ontario zwemmen natuurlijk geen 'freshwater killer whales' en een retourtje westkust is bijna even prijzig en ver als een retourtje Europa. Ik ga echter zeker niet beweren - en deden mijn blogs anders vermoeden? - dat ik spijt heb van mijn keuze voor Toronto, maar je snapt dat ik het hier niet bij liet zitten. Met die gedachte ben ik het eerste weekend van augustus naar Marineland geweest, een dolfinarium in Niagara Falls.

Samen met Mirjam pakte ik op zaterdagochtend de bus naar het beroemde stadje bij de watervallen. We voelden ons een beetje schuldig dat we ons gingen vermaken met zeezoogdieren in gevangenschap en dit schuldgevoel werd nog eens vergroot toen we aankwamen. Bij de ingang stond namelijk een stuk afgezet voor demonstranten met protestborden en opblaasorka’s. ‘They took away these animals from their family, so you can have a nice day with yours.’ Dergelijke leuzen. Wij wilden echter te graag de orka bewonderen en dat bleek de moeite waard. Ik kan het niet mooier vertellen dan de pixels van de foto’s. Het park had ook (heel veel) beluga’s (Leuk om een keer gezien te hebben, maar eigenlijk heel lelijk), dolfijnen, zeeleeuwen, walrussen, schooiende beren en ander wild. In de avond hebben we rondgewandeld in de toeristenmassa bij de watervallen en het kermisstadje ernaast. Datzelfde weekend was trouwens ook weer een lang weekend. Op de vrije maandag ben ik met drie vrienden naar Cherry Beach geweest, een strandje waar later in de avond een feestje werd gehouden met elektronische muziek. Het was kortom een zomers weekend met een toeristisch tintje. Overigens merk je nu dat Toronto overladen wordt met toeristen, zeker rondom de (para)Pan Am Games. Het doet me soms vergeten dat ik zelf de vreemdeling ben… totdat de caissière uit nieuwsgierigheid vraagt waar ik vandaan kom.

Na het lange weekend volgde een korte en leuke werkweek, waarin we sinds maanden eindelijk weer wat muiswerk mochten doen – muizen opofferen, ontleden en het nodige weefsel verzamelen. Daarnaast was er ook tijd voor een cultureel uitstapje: Eén avond ben ik met mijn vrienden naar Shakespeare in High Park geweest, een toneelstuk in de open lucht. Het weekend dat volgde was er één vol avonturen in en rond Toronto. Na een rappe fietstocht op zaterdagochtend met mijn favoriete club, verruilde ik mijn race- voor mijn stadsfiets en reed ik met een drietal vrienden naar Scarborough Bluffers Park. Dit is een natuurpark in Oost-Toronto aan het meer met indrukwekkende kliffen. Hier hebben we geluncht, waarna we op de terugweg een tussenstop maakten bij the Taste of Danforth, Canada’s grootste straatfeest in het welbekende Greektown. Daar hebben we wat Griekse cultuur kunnen opsnuiven of was het vooral de geur van gyros en souvlaki? Op zondagochtend ben ik met Fred en een collega van hem opnieuw naar King City gereden. Dit keer met de auto, zodat onze fietstocht echt alleen bestond uit eindeloze wegen zonder stoplichten over heuvels tussen de graanvelden en ranches. Dat was weer genieten, zeker met het mooie weer. Het weekend heb ik op zondagavond afgesloten met twee van mijn favoriete ijsjes: Het shorttrackbaantje en een cookie cream sandwich (koekje – ijs – koekje).

Nu ik dit typ zit ik met een bakje koffie in de Starbucks op de hoek aan mijn presentatie te werken. Komende donderdag ga ik namelijk mijn projectresultaten presenteren aan de rest van het lab. Jep, het is tijd om het avontuur langzaamaan af te gaan sluiten en ik beland deze laatste weken dan ook vaak in een nostalgische bui. Zo ga ik bijvoorbeeld de koffiecultuur hier in Canada – de massale take-out bij Tim Horton’s, Starbucks en Second Cup – wel missen. Dat is toch heel anders dan even een bakkie doen bij de buren. En op dezelfde manier zijn er nog meer (kleine) dingen waar ik de komende twee weken extra lang bij stil ga staan!