De laatste 'obstakels'

Nu het einde van mijn reis nadert, worden de dagen gekenmerkt door laatste keren. Ofwel het dringt pas door op het moment zelf ofwel je zorgt ervoor dat je nog één keer naar dat goede restaurantje gaat of dat je nog snel een foto maakt van dat naambordje. Het kan vermoeiend zijn om als een gek nog een denkbeeldige checklist af te werken. En is het dan belangrijk om zo veel mogelijk foto’s te maken van die plek of leg je je telefoon weg en ga je genieten van het moment? Nog moeilijker is het om afscheid te nemen van de mensen die vijf maanden deel waren van je leven. Iedere persoon was zeker weten een ‘character’. Het is tegenwoordig makkelijk om in contact te blijven via Facebook, maar op een gegeven moment ben je ook niet meer dan een vage herinnering. Eén van mijn vriendinnen houdt een boekje bij waarin ze iedereen die ze heeft leren kennen een recept laat schrijven, als souvenir. Dit vond ik een erg leuk idee, waar ik - om origineel te blijven – een variant op heb bedacht. Ik laat alle mensen hun favoriete liedje op een briefje schrijven. Deze briefjes neem ik mee naar huis en daar doe ik ze in een grote pot. Als ik zin heb om herinneringen op te halen, vis ik er een briefje uit en voeg dat toe aan een playlist. Ik heb verschillende kleuren briefjes gemaakt: Groen voor de wetenschappers, oranje voor mijn internationale en Nederlandse vrienden en blauw voor de schaatsers, skeeleraars en fietsers.

De afgelopen twee weken heb ik nog veel uit mijn tijd proberen te halen, maar de meeste aandacht ging naar twee uitdagingen die nog op het programma stonden. De eerste was de Tough Mudder, waar ik me maanden geleden al voor had opgegeven. Dit is een obstacle run van ongeveer 16 km met obstakels op hoogte, door ijs en water, door elektrische draden en natuurlijk door modder. De organisatie maakte er werkelijk een show van – hier betaal je dan ook duidelijk voor – en het was een ontzettend leuke ervaring. Anders dan andere sportieve uitdagingen waar ik aan mee heb gedaan, lag de nadruk nu op teamwork. Met een team van 6 (mijn collega Gabriela, haar vrienden en ik) zijn we uiteindelijk ongedeerd over de finish gekomen.

Het weekend daarna, mijn laatste weekend in Canada, deed ik mee aan de 24-hour relay (estafette) op skeelers in Montréal. Omdat we helaas maar een team van 4 vrouwen bij elkaar konden rapen, deden we mee aan de 12-uur versie: Zes uur op zaterdag van 1 tot 7 en zes uur op zondag van 7-1. We wisselden steeds door in dezelfde volgorde, wat betekende dat iedereen ongeveer elk half uur weer moest vertrekken voor een ronde van bijna 5 km. Dit was opnieuw een geslaagd weekend, met leuke mensen, veel eten en een lekker weertje.

Langzaam nadert dus de tijd om afscheid te gaan nemen. Mijn laatste shorttracktraining zit erop, evenals de laatste droogtraining in het Winston Churchill Park en ook mijn laatste fietstocht door Canada is een feit. Voor die laatste had ik nog trouwens nog een speciale aanvraag gedaan, want ik wilde graag nog een keer naar Newmarket. Dit is een stadje ten Noorden van Toronto en volgens internet is Jim Carrey (fan!) hier geboren. Bovendien kwamen we op de heenweg door King City, dat ik inmiddels heb benoemd tot mijn favoriete fietsplekje. Vorige week heb ik samen met Mirjam, een Nederlandse vriendin die ik al kende uit Nijmegen, een afscheidsfeestje georganiseerd. We hadden bedacht om met z’n allen op de fiets langs memorabele plekjes in Toronto te fietsen. Op elke plek vertelden we een klein verhaaltje en ook hadden we bijzondere lekkernijen meegebracht: oud-Hollandse pannekoeken (natuurlijk), shotjes appeltaart (wodka, appel cider, slagroom, kaneel) en onze favoriet, de cookie cream sandwich. We eindigden de avond ‘thuis’, namelijk de Amsterdam Brewery, een café bij het meer. Ik vond het een geslaagde avond, waarop ik een groot deel van mijn vrienden hier nog even bij elkaar kon zien.

Deze laatste week is slechts een kwestie van inpakken en de boel afsluiten. Mijn koffer wordt opnieuw gevuld, nu niet alleen met de bagage waarmee ik kwam, maar ook met souvenirs die ik gaandeweg heb verzameld. (Bijna) Geen standaard souvenirs waarmee je de meeste toeristen ziet, maar T-shirts van verschillende evenementen, bonnetjes en kaartjes van leuke tentjes, flyers, wat post. En misschien ook wel een racefiets, maar het belangrijkste is natuurlijk de mentale bagage. Het zou wat zijn als ik die zou vergeten!

Dit was denk ik mijn op één na laatste blog. Hopelijk vind ik op de vlucht naar huis wat tijd om iets op papier te zetten om nog even terug te blikken en het grote avontuur definitief af te sluiten. Tot dan!