Totdat zij de ijsbaan rook

Als je voor vijf maanden in een andere stad, een ander land, aan de andere kant van de oceaan gaat wonen, weet je nooit zeker of je wel goed terecht komt. Zo ben ik opgelucht dat ik niet met ijskoud water hoef te douchen, dat ik degelijk internet op mijn kamer heb en dat mijn huisbaas ’s nachts niet mijn kamer komt binnensluipen. Dan besef ik me pas hoe klein mijn wereld is, gemeten op een schaal van zorgen. Ik geniet nu meer van de kleine gebreken waar ik hier tegenaan loop en vooral de oplossingen die ik ervoor vind.
Ik neem bijvoorbeeld nooit mijn mobiel mee tijdens het hardlopen – dat hobbelt in mijn zak – en ik ben mijn sporthorloge vergeten in te pakken. Nu is tijd niet belangrijk als je lekker aan het sporten bent, maar soms moet ik wel binnen een aantal klokrondes terug zijn. In het begin probeerde ik af en toe bij snackbars en winkels naar binnen te gluren. Het is ook niet vreemd om mensen op straat aan te spreken, maar kort geleden ontdekte ik iets beters: Parkeermeters. Het heeft vast te maken met mijn 'dorpse' achtergrond, maar hier staan ze op elke hoek! Heb je er wel eens bij stilgestaan? In ieder geval voelde ik me heel stom dat ik het me nu pas besefte. Blijkbaar begint er alleen bij hoge blootstelling iets te dagen.

Het weekend van 22-24 mei zijn we op een nieuwe roadtrip geweest naar Montréal. Dit was minder ver rijden dan Boston, maar nog steeds ruim vijf uur. Het was het zeker waard, want wat is Montréal een prachtige stad. Als Toronto een appel is, dan Montréal een peer: Ik ga me er niet aan wagen deze steden met elkaar te vergelijken. Montréal heeft een Europees karakter – meer dan Boston, met imposante gebouwen, een mooie ligging aan het water en natuurlijk… le Mont-Royal. We verwachtten na het klimmen van deze heuvel beloond te worden met mooi uitzicht over de stad, maar werden extra verrast door een feestje op de top. We dachten geen seconde na en voegden ons in het feestgedruis om te midden van een massa jongeren een dansje te doen. De rest van de tijd op zater- en zondag hebben we rond gelopen in de stad om zoveel mogelijk buurten te zien. De befaamde bagels uit Montréal mochten ook niet ontbreken. Kort voor vertrek zijn we nog snel een kijkje gaan nemen bij Tam Tams. Hierbij komen allerlei culturen samen in het park om muziek te maken op drums, hun waar te verkopen, zich te mengen in een Medieval Fight of gewoon te chillen. Het was een verrassing om dit nog even mee te maken.

Misschien heb je het op tv voorbij zien komen: Willem Alexander en Maxima brachten afgelopen week een staatsbezoek aan Canada. Op vrijdag 29 mei zouden ze Toronto aandoen en natuurlijk was dat ons (het clubje Nederlanders waarmee ik wekelijks optrek) niet ontgaan. Om half 12 zou het koningspaar het Parlementsgebouw van Ontario in Queen’s Park (what’s in the name) verlaten, om vervolgens een wandeling te maken naar het MaRScentre, een onderzoeksinstituut dat in hetzelfde gebouw zit als mijn lab. Rond die tijd ben ik gauw even van mijn werkplek geslopen. Bij de uitgang van het parlementsgebouw hadden ze dranghekken gezet, waarachter we mochten plaatsnemen. Wij waren duidelijk niet de enige Nederlanders die een glimp wilden vangen van het Nederlands koningshuis. Ik denk dat er in totaal 100 man het stel stond op te wachten, meesten in oranje kleren, zwaaiend met vlaggetjes. Eerst druppelde de pers naar buiten, even later volgde Maxima en Willem-Alexander. Van de rode loper maakten ze nauwelijks gebruik: Ze kozen ieder een kant en gingen toen langs het dranghek om handjes te schudden en praatjes te maken met de menigte. Dit had ik niet zien aankomen! Nadat ook ik handjes had geschud met Willem, voegde de menigte zich samen om met het koningspaar naar hun volgende bestemming te wandelen. Het moet er vast heel vreemd uit hebben gezien: Een stoet Nederlanders over een drukke weg – tijdelijk afgezet – te midden van een grote stad. Ik heb weer genoten van deze vaderlandse hysterie.

Dit weekend (30-31 mei) heb ik me verder georiënteerd op de trainingsmogelijkheden, onbewust had ik meerdere afspraken gepland. Zo ging ik op zaterdag met een collega mee naar een krachttraining waarmee zij pas begonnen is. Deze collega werkt ook onder de supervisie van mijn begeleider en we staan dan ook veel samen in heb lab. Ze is PhD studente, 26 jaar en erg sportief. In augustus doet ze ook mee aan de Tough Mudder, vandaar dat een krachttraining goed van pas komt. De training was bijna privé (1 op 3) waarbij de focus vooral lag op onze houding (‘Chest up, chest up!’) met nieuwe, nuttige oefeningen. Ik hoop dat we hier een wekelijkse training van kunnen maken.
Nog meer sport! Mijn trainer bij de droogtraining op woensdag vertelde mij over een 24-hour-relay op skeelers in Montréal, in augustus. Dit leek me wel wat! Hij heeft me in contact gebracht met één van de deelnemers uit Toronto – Leo – en dienodigde me uit om dit weekend te komen kijken bij de Pan Am Trials en de opties te bespreken (meer over Pan Am Games in latere blogs). Deze trials en de trainingen van de plaatselijke skeelerclub vinden plaats op een 400 meter baan op een uurtje fietsen. Echter, na een overdosis tropische dagen (28 graden!) was het tijd voor een verfrissende regen - kom ik op terug - en ging de wedstrijd niet door. Deze is nu verplaatst naar morgenavond (maandag), waar ik graag een kijkje wil nemen. Er schijnen professionele Canadese schaatsers/skaters van alle disciplines (inline, langebaan, shorttrack) te komen om te helpen.
Een andere optie die nog open ligt is shorttracken. Ik was toch wel benieuwd hoe ze hier de zomer op het ijs doorbrachten, dus ik besloot op zondagavond een kijkje te nemen. Niet dus. De coach zei dat ik beter meteen mee kon trainen en zo geschiedde. Ik kon schaatsen, helm en handschoenen lenen van de club (Oké, mijn pak had ik voor de zekerheid in mijn tas gepropt). Ik heb misschien één keer eerder in mijn leven geshorttrackt, maar hier was ik meteen verkocht. Wát een mooie sport. Zonde dat ik deze discipline altijd heb genegeerd.
In de trainingsgroep zitten zeker een paar talenten, die ik vanuit de binnenring stond aan te gapen, terwijl zij door de bochten vlogen. Totdat ik duizelig werd van het rondjes draaien.
In eerste instantie dacht ik dat het skeeleren en schaatsen hier gescheiden waren en dat ik voor deze zomer een keuze zou moeten maken tussen de twee disciplines. Wat bleek? Op het ijs kwam ik Leo tegen en ook raakte ik aan de praat met een andere deelnemer aan de 24-hour-relay. Ze lieten me weten dat er waarschijnlijk wel een plaatsje vrij is in het Torontiaanse team. Als het kan ga ik met hen doordeweeks trainen op de 400-meter baan. En wat het schaatsen betreft: Ik denk dat ik zeker vaker de ijzers onder ga binden hier. Na twee maanden niet geschaatst te hebben was deze ijstraining toch wel heel aangenaam. Het zal moeilijk worden om die verslaving weer weg te stoppen.

Ik wil nog even terugkomen op de ‘verfrissende regen’. Noem het maar zeikweer. Nu ben ik als Nederlander wel wat gewend, maar sinds mijn spatbord is gestolen is het moeilijk om dorsaal moddervrij te houden. Een nieuw spatbord kopen? Mèèèh.