Van hoofdstad naar hoofdstad

Het moet denk ik vier jaar geleden zijn dat ik besloot de wetenschap in te gaan. Ik had een Nederlandse roman gelezen waarvan de hoofdpersoon in een laboratorium werkte met ratten. Hoewel zijn baan geen dominante rol speelde in het verhaal, sprak het me wel aan. Daarnaast hadden we voor biologie een ontzettend mooi boek, met gedetailleerde plaatjes van de cel. Celprocessen, DNA, kanker, dat fascineerde me. Een vriendin van mij en ik dachten allebei dat we architect wilden worden, maar zij vertelde me dat ik de wetenschap in moest gaan, omdat ik het medicijn tegen kanker zou vinden. Dit laatste gaat overigens niet gebeuren.

Vandaag de dag heb ik nog steeds geen spijt van mijn keuze om Biomedische Wetenschappen te gaan studeren. De afgelopen maanden ben ik alleen maar enthousiaster geworden over wetenschappelijk onderzoek en werken in een lab. Zeker op dit punt, nu we eindelijk aan het grote experiment zijn begonnen. Ik vertelde al over de oligo’s en dat we de targets van een bepaald microRNA willen identiferen. Hoe het precies werkt: De oligo’s ofwel het kunstmatige microRNA is gelabeld met biotine. Dit geheel brengen we in de cellen die we in kweek hebben. Na 24 uur oogsten we de cellen en halen we het kunstmatige microRNA weer terug met behulp van streptavidine-beads. Dit streptavidine bindt aan het biotine dat aan het microRNA zit, vandaar. Als het goed is vangen we daarmee niet alleen het microRNA, maar ook het messengerRNA waaraan de microRNA’s normaliter binden (wat leidt tot het onderdrukking van het messengerRNA). Deze methode hebben we overigens niet zelf ontwikkeld, dus op dit moment is het spannend of de techniek werkt in ons celmodel en met het microRNA van onze interesse. Een groot aantal targets van dat microRNA zijn al bekend. Wanneer we zien dat er meer van deze targets gebonden worden door het kunstmatige microRNA dat we in de cellen hebben aangebracht en teruggehaald, weten we dat de methode werkt. Vervolgens willen we alle messengerRNAs die worden gevangen met de beads screenen om zo meer targets te identificeren.
En ga ik hiermee het medicijn tegen kanker vinden? Nee, maar het leidt wel tot nieuwe inzichten in kankerprocessen. Het is daarnaast enorm interessant om aan te werken, ook al loop je dagelijks tegen frustaties aan. Zo had ik van de week een deel van het messengerRNA van de twee belangrijkste samples weggegooid. Ik had me namelijk laten vertellen dat ik het buisje met het RNA gewoon kon omkeren om de ethanol – om mee te wassen – te verwijderen… Ook wijzen de resultaten tot nu toe niet definitief uit dat de methode werkt. Dat houdt ons de komende weken nog wel even bezig dus!

Na een werkweek is het heerlijk om even uit te waaien. De geplande fietstocht van 300km op 27 juni was daarom de perfecte mogelijkheid om er even tussenuit te knijpen. Normaal worstel ik tijdens lange tochten vaak met eten en drinken onderweg. Ik drink bijvoorbeeld vaak te weinig en ik grijp niet graag naar gelletjes of speciale repen. De avond voor vertrek konden we al onze bagage – eten en slaapspullen – al in de auto laden die ons de hele weg zou begeleiden. Hier heb ik goed gebruik van gemaakt: Op vrijdag besloot ik een hoop pannekoeken te bakken voor onderweg, die ik samen met een tros bananen, rozijnen, dadel-cashewrepen en flessen water/citroensap, in de auto bergde. Onderweg had ik slechts een klein uurtje last van mijn eten, namelijk nadat ik twee pannekoeken tegelijk naar binnen had gepropt. Doseren, Janneke…
De weersvoorspellingen waren voor dat weekend trouwens heel slecht. Bijna hadden we besloten om op zondag vanuit Kingston terug te fietsen, in plaats van andersom. Ik ben blij dat we op zaterdag zijn vertrokken, want tot 240 km was het kurkdroog. Wel stond er een fikse tegenwind, maar gelukkig hadden we de auto om ons een beetje uit de wind kon houden. En natuurlijk helpt het om in een groep te rijden. Met zes man totaal was het goed afwisselen. Verder reed er nog een tweede auto mee met de vrouw van één van de mannen.
Van Kingston zelf heb ik uiteindelijk niet veel gezien, want na twee douches – één twee uur durende plensbui en één hoteldouche van 5 minuten, dommelden we bijna in boven ons biefstuk in het restaurant, waarna we maar besloten te gaan slapen.
De volgende ochtend reden we met twee auto’s weer terug naar Toronto... na twee ontbijtjes.

Op zondag voelde ik me nog opvallend fit, waardoor ik gewoon besloot naar mijn shorttracktraining te gaan. Misschien ook omdat het zo verleidelijk leuk is! Hier heb ik de rest van de week voor moeten betalen. Op het werk heb ik lange dagen gemaakt, maar daarnaast heb ik rustig aan gedaan. Op woensdag kon ik weer even een adempauze nemen: Canada Day, July 1st! In de middag ging ik met een groepje vrienden naar Electric Island, een festival met elektronische muziek op de Toronto Islands. Of ik zo het nationale gevoel ervaarde? Ehm... We waren met 10 man, waarvan 60% Nederlands is en 80% Nederlands kan spreken. Natuurlijk heb ik alsnog een erg gezellige dag gehad, ook al hadden we per ongeluk het vuurwerk gemist dat deze nationale feestdag gewoonlijk kenmerkt. Blijkbaar was dat op de avond vóór Canada Day, ten minste, op de plek waar wij stonden te wachten.

Vanavond (vrijdagavond) ga ik opnieuw naar Kingston. Dit keer met de trein, waar we met de auto worden opgehaald naar... Ottawa, de hoofdstad! Leuk feitje: Kingston was de oorspronkelijke hoofdstad van dit land, maar het was te klein en lag te dichtbij de Amerikaanse grens. Uiteindelijk is Ottawa (na Montreal, Quebec City en ook Toronto) tot belangrijkste stad gedoopt. Ik ben benieuwd!

PS Tien punten voor mijn pa als hij weet om welke Nederlandse roman het gaat.