Pieken op het platteland

Je gaat voor vijf maanden naar Canada. Dit land is het tijdelijke decor van je eigen vertrouwde leven met dezelfde soort tegenspelers - vrienden, studenten, collega's en sportmaatjes, maar nu van diverse culturen en met een achtergrond die je nog moet leren kennen. Online probeer je tweewekelijks een blog bij te houden voor het thuisfront en voor later, terwijl je laptop bijna crasht door een overvloed aan kiekjes - slechts fragmenten van dit grote avontuur. Je zou toch bijna vergeten wat de missie was van deze hele reis: Het halen van je Bachelordiploma.

Met de deadlines in zicht was het halverwege juli tijd om mijn beoordelingen in te leveren. Alles is binnen en voldoende, dus als het goed is beslist de examencommissie eind juli dat ik officieel geslaagd ben. Je begrijpt dat er een last van mijn schouders is gevallen, maar het betekent niet dat ik nu vakantie ga vieren. Het project dat ik hier begonnen ben is nog lang niet af en het lab heeft me aangenomen tot eind augustus. En gelukkig maar, want ik wil er nog lang niet weg!

Mijn begeleider Eric is kort na mijn beoordeling op vakantie gegaan en dat had hij verdiend. De afgelopen weken heeft hij hard gewerkt aan twee papers die al een tijdje op de plank lagen.
Tijdens zijn afwezigheid hebben Gabriela - een PhD-studente en mijn beste labmaatje - en ik onze experimenten voortgezet. Zij werkt voornamelijk aan microRNA-125 en ik aan 126, maar we springen elkaar ook bij, dus geheel zwart-wit kun je het niet meer zien. Het is erg gezellig om met haar samen te werken en ook al zijn we allebei druk, we proberen bijna dagelijks samen te lunchen of we spreken af om tussendoor ergens koffie te halen. We kunnen het ook goed vinden met Aaron - ook lid van 'Team Eric' - een hardwerkende jongen die na zijn Bachelor een jaartje in het lab is komen werken. De sfeer is dus nog steeds goed op het lab. Laatst hadden we op vrijdag de jaarlijkse poolparty bij een collega thuis. 'Significant others' en kroost waren ook welkom en iedereen nam iets te eten of drinken mee: 'Potluck' noemen ze dat hier. Het was grappig om te zien dat een collega uit Oekraïne een sixpack Heineken had meegenomen. De pool - het zwembad in de achtertuin - was trouwens vooral voor de kinderen. Ik heb me voornamelijk gestort op het lekkere eten.

Het weekend na onze avonturen in Ottawa en Algonquin Park, besloot ik er alleen op uit te trekken. Op zaterdagochtend pakte ik de Greyhoundbus naar Woodstock, Ontario, waar een vriendin van mijn vader mij stond op te wachten. Zij is ruim dertig jaar geleden naar Canada geëmigreerd, waar ze nu op het platteland woont. Ik heb de nodige highlights van 'de grote stad' Woodstock gezien. Ook zijn we naar de bioscoop (Trainwreck) en het zwembad/sauna geweest. Al met al een heel relaxed weekend dus! Haar zoon, bij wie ze in huis woont, sleutelt graag aan auto's en op zondag mocht ik mee voor een ritje in zijn enorme truck over de Canadese plattelandswegen. Opnieuw een mooie omgeving, dit keer met maïsvelden en typische boerderijen. Net als het Nederlandse platteland, maar dan heuvelachtig en veel meer 'spaced out'. Hier zou ik ook wel kunnen wonen!
Terwijl ik in de auto zat kreeg ik toch wel spijt dat ik mijn racefiets niet had meegenomen. Gelukkig stond er een week later met de fietsclub een tocht gepland door het Canadese platteland. Met een groepje van vier man reden we op de vroege zondagochtend naar King City, Ontario. De eerste 40 km was eigenlijk vooral bedoeld om zo ver mogelijk weg te komen van het verkeer, de stoplichten en de eindeloze reeks van Tim Horton's - Mc Donalds - Pizzapizza - and so on. Eenmaal in King City ontmoetten we Fred, een man van in de vijftig, die met de auto vanuit Toronto was komen rijden. Hij is opgegroeid in deze omgeving en wilde ons graag rondleiden. We reden eerst een rondje van ca. 25 km door een prachtige omgeving: Eindeloze heuvelachtige wegen tussen ranches, dennenbomen en uitgestrekte graanvelden. Daarna moesten de andere drie mannen helaas weer richting Toronto, maar Fred wilde nog veel meer laten zien, dus hebben hij en ik samen nog een extra lus gemaakt. Ondertussen vertelde hij verhalen over vroeger en het Canadese plattelandsleven. Uiteindelijk zijn we met de auto terug naar de stad gereden en hebben we gekletst over eten: Van vegetarische salades tot het jagen op en klaarmaken van een eland. Ik moet zeggen, een dergelijke fietstocht en ontmoeting zijn me veel meer waard dan een bezoekje aan bijvoorbeeld Niagara Falls.

Op dit uitstapje naar het Noorden na, ben ik datzelfde weekend lekker in Toronto gebleven. Dit was erg aangenaam na al die trips out of town. Op de zaterdag ben ik met een vriendin gaan kijken bij het fietsonderdeel van de Pan Am Games, in en rondom High Park. De temperaturen zijn momenteel erg lekker (30 graden), waardoor we 's avonds een drankje konden doen op het terras aan het meer. Ja, de weekenden zijn hier nog steeds minivakanties en zijn een leuke afwisseling op de werkdagen in het lab.