Thuis tussen dino's en ballerino's

Hoe weet je precies wanneer je je thuis voelt? Nu ik al een paar jaar op mezelf woon, heb ik een drietal aanwijzingen ontdekt die op mij van toepassing zijn. De eerste is het automatisme waarmee ik mijn deur op slot doe. Vaak moet ik me na vijf minuten na vertrek al afvragen of ik dit daadwerkelijk gedaan heb en gelukkig is dat meestal wel zo. Dubbel checken doe ik hier in Toronto haast niet meer. Ten tweede is thuis – en de cirkel daaromheen met een straal van 100m – de plek waar mijn blaas zich spontaan begint te ontspannen. Smakelijk feitje. Een slaapwandeling vormt de derde hint dat ik mijn plekje gevonden heb. Zo heb ik hier ’s nachts al de lamp en een fotolijst van de muur gehaald en heb ik laatst de kledingkast enkele centimeters van de muur verplaatst.
Ik ben thuis, maar tijdelijk. Ondertussen weet ik hoe ik mijn weken kan plannen met als resultaat dat ze steeds voller worden. En dat is goed, want zo heerst er tenminste regelmaat en vind ik het makkelijker discipline op te brengen. Maar dit betekent ook dat de tijd vliegt, ook al sta ik er onbewust elke dag even bij stil.

Het weekend van 13-14 juni heb ik een kleine pauze genomen. Twee maanden terug hadden we al kaarten weten te bemachtigen voor Mumford and Sons in Niagara-on-the-Lake. De zus van één van mijn Canadese vrienden studeert daar vlakbij (in St. Catharines) en omdat zij in de zomer toch niet in haar kamer in een dorpje Thorold slaapt, konden wij daar overnachten. Het concert was op maandag, maar we besloten op zondag al te gaan om er een (verschoven) weekend van te maken. We bebben toen kort een bezoekje gebracht aan het centrum en de campus van St. Catharines, die echter leken uitgestorven in de collegevrije zomer. Een bezoekje aan de Niagara Falls mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Deze had ik al gezien en dat was maar goed ook: Het wereldwonder was die avond gehuld in een dikke laag mist. Je kon het water alleen horen ruisen...
Op de dag van het concert zijn we naar één van de vele wijngaarden van Niagara geweest, waar veel ijswijn wordt gemaakt, een zoete - lekkere! - dessertwijn. De wijnproeverij bleek een aangename appetizer voor een knallend voorgerecht: Het concert natuurlijk. Na een verrassend goed voorprogramma (The Maccabees , zeker de moeite waard om even te luisteren) speelde Mumford and Sons de sterren van de hemel. Lastig om op papier uit te drukken, maar mocht je nog de kans krijgen om kaarten te bemachtigen voor het concert in het Goffertpark (dat andere thuis) ...
De volgende ochtend stapten we vroeg in de auto terug naar Toronto waar het labwerk mij op zat te wachten. De veelbelovende oligo’s kwamen die dag binnen, maar helaas zat onze celkweek op dat moment in een dipje. Die hebben we even wat tijd moeten geven, zonder paniek, want ik kon die week daardoor lekker doorwerken aan mijn verslag, aangevuld met wat klusjes voor andere projecten in het lab. In wetenschappelijk onderzoek moet je je vaak aanpassen aan dergelijke, dagelijkse frustraties.

Op woensdag moest ik helaas al afscheid nemen van twee Nederlandse studentes die ik hier heb ontmoet. Ze gaven een klein tuinfeestje, geheel verzorgd met stroopwafels en speculaasjes. Dat was genieten! Overigens komt één van hen eind juli weer terug, omdat ze een project aangeboden gekregen heeft.
Aan het einde van deze verkorte werkweek – gecompenseerd met lange dagen – gingen we met een groepje naar ROM Friday Night Live. ROM is het Royal Ontario Museum, een museum vol cultuurverzamelingen, opgezette dieren en gereconstrueerde dinosaurussen. Ik zou toch zweren dat die Corythosaurus casuarius naar mijn drankje zat te loeren.
Het weekend dat er opvolgde was vermoeiend, maar leuk. Op zaterdag heb ik met een vriendin gevrijwilligd bij het Toronto Triathlon Festival. De triathlon zelf was op zondag, op zaterdag konden de atleten hun pakketje (nummers, badmuts, goodiebag) ophalen en het parcours verkennen. Als vrijwilligers vormden wij het aanspreekpunt voor de mensen die het terrein – een grasveld met stands aan het meer – op kwamen lopen. Door het grote aantal vrijwilligers was er niet gek veel te doen, waardoor we heel de dag vooral in het zonnetje hebben gezeten en rondgeslenterd op het terrein. Die avond ging ik met diezelfde vriendin en twee andere Nederlandse meiden naar het Nationaal Ballet. Het was de allerlaatste voorstelling van de show The Sleeping Beauty. Ik was nog nooit naar ballet geweest, maar vond het erg indrukwekkend. Ik had niet verwacht dat ik me hiermee drie uur lang (inclusief twee korte pauzes, dat wel) zou kunnen vermaken. Het klinkt misschien als een deftig uitstapje, maar vóór de voorstelling hebben we ons nog vol zitten proppen met poutine (een Canadese specialiteit, namelijk friet met een laag jus en een kaasachtige substantie. Zie ook de blog: Van pindakaas tot poutine).
Die ochtend daarna zou ik opnieuw gaan vrijwilligen bij de triathlon (om 4 uur op!), maar ik wilde stiekem liever gaan fietsen met het groepje mannen waar ik nu wekelijks mee fiets (om 6 uur op!). Het weekend daarvoor hadden we een mooie tocht gemaakt van 120 km, waarbij we – heus waar – deels door het Canadese platteland zijn gefietst. Het kwam aardig in de buurt van de Canadese/Amerikaanse boerderijen die ik ken uit films. Afgelopen zondag hebben we 100 km gefietst naar een meer en terug. Het is echt een bevrijding als de stoplichten uitdunnen en je in één rechte, heuvelachtige lijn kan doortrappen. Het blijft wel altijd uitkijken voor de gaten in de weg. In de euforie heb ik tijdens de fietstocht toegezegd om aankomende zaterdag mee te gaan met The Longest Ride on the Longest Day of the Year. Nu is de langste dag net geweest, maar dat zou deze alinea niet minder geloofwaardig moeten maken. Dit weekend fiets ik dus met een klein groepje (zo’n 7 man geloof ik) in één dag naar Kingston. Dit is in totaal 300 km. Er zullen wat auto’s meerijden om onze spullen te vervoeren en ons te supporteren. De andere rijders hebben overigens de afgelopen maanden naar deze tocht toegewerkt door geld in te zamelen voor the Sears National Kids Cancer Ride, want bijna geen enkel sportevenement komt zonder fundraising. Ik heb erg veel zin om met dit initiatief een flink aantal kilometers door Canada te maken!

Maar ik ben zeker niet degene met de meeste kilometers op de teller. In Nijmegen had ik altijd een penvriend, een jongen van mijn studie. Onze briefwisseling hebben we hier voortgezet, maar we gebruiken maar één envelop. Deze is nu al enkele keren succesvol heen en weer gereisd en wordt langzaam bedekt met een laag postzegels (zie foto). Ondanks de snelle verbinding via Whatsapp, Facebook en Skype is dit toch wel de leukste manier om in contact te blijven met het ‘thuisfront’.