Overloper!

Ik ben niet zo'n type dat snel vreemd zou gaan. Zonder dit gedrag per direct af te keuren, want wie weet levert het goede dingen op. Sommige mensen zoeken bijvoorbeeld hun heil bij een ander, om zich vervolgens te beseffen dat ze het eigenlijk best wel goed hadden bij die ene. Dit was bij mij echter niet het geval toen ik afgelopen weekend besloot mee te gaan op een roadtrip naar Boston. Zowel de overeenkomsten als verschillen, maken Boston net zo'n mooie stad als Toronto.

Hemelvaartsweekend was voor de Canadezen per toeval ook een lang weekend door Victoria Day op maandag. Deze feestdag wordt voor mijn gevoel niet uitgesproken gevierd, maar markeert wel het begin van de zomer. Vandaar dat iedereen - meestal op vrijdagmiddag al - besluit de stad uit te trekken. Ook wij dus: Met zijn zessen stapten we in de auto naar de VS - woehoe! Het eerste deel van de reis ging niet heel vlot door files en wachttijden bij de douane (Komen drie Canadezen, twee Nederlanders en een Australier bij de Amerikaanse grens...). Na een nachtje in een motel bij Albany (VS), reden we op zaterdagochtend door naar Boston, waar we twee nachten in een hostel zouden verblijven.

Tijdens mijn eerste weken in Canada spookte er telkens een liedje van David Bowie door mijn hoofd: 'This is not America'. Echter, toen we Amerika daadwerkelijk binnen reden - voor mij de eerste keer in mijn leven - moest ik mezelf even knijpen. Dit ís Amerika.
De verschillen tussen Canada en de VS worden waarschijnlijk door beide nationaliteiten uitvergroot, op dezelfde manier dat Belgen door Nederlanders extra belachelijk worden gemaakt. Aangezien er geen Amerikanen in ons gezelschap waren, kun je al raden welke bril ik opgezet kreeg. Ik vond het alleen maar prachtig om de verschillen tussen deze twee landen te ontdekken. Boston voor mij als Europeaan wellicht veel herkenbaarder dan Toronto. Er staan naast wolkenkrabbers ook ouder ogende gebouwen, met een semi-Europees karakter. De wijk Little Italy deed me zelfs even in Rome wanen - veel meer dan dezelfde wijk in Toronto. Ik heb heel erg genoten van de stad. We hebben veel geluk gehad met het weer, waardoor de Freedom Trail - een toegankelijke manier om de stad te voet te verkennen - de moeite waard was en we op terrasjes en in het park konden eten. Ja, veel gegeten! Het eten in Amerika nodigt uit tot een nieuwe culinaire blog. Ik heb me laten verbazen door de veelheid aan voedsel - gerechten en smaken - die er te krijgen is en de rondwandelende opslagplaatsen waar dit allemaal verdwijnt. Maar blijkbaar overdrijf ik, want Boston schijnt nog mee te vallen vergeleken met andere Amerikaanse steden als we het hebben over overgewicht.
Op maandagochtend een verplicht bezoekje aan Harvard, waarna we weer de auto zijn ingestapt naar huis.

Goed, ik zei dat ik niet zo gauw vreemd zou gaan, maar... ik heb een nieuwe schaatsclub gevonden! Eén keer per week doe ik nu mee met de droogtraining van de Cyclones. We trainen in een ontzettend mooi park met een diverse groep van verschillende leeftijden. Ze doen hier blijkbaar ook aan schaatsen in de zomer (shorttrack), maar ik twijfel of ik hier aan ga beginnen. Het kost wat centjes om wekelijks op het ijs mee te trainen en het skeeleren gaat ook wel goed.

Afgelopen dinsdag ben ik gaan kijken bij een wedstrijd van de Blue Jays, het baseball team van Toronto. Wat was dit gaaf! Ook al zaten we hoog in het stadion, we konden de wedstrijd goed volgen. Ik vond het in ieder geval veel interessanter dan op tv.

Ondertussen wordt er nog steeds hard gewerkt. In het lab houd ik me elke dag weer bezig met andere dingen en langzaam begin ik wat resultaten te verzamelen. Op de horizon die ik aan het verbreden ben, doemen namelijk langzamerhand de eerste deadlines op. Deze motiveren me net dat beetje extra om naast de leuke avonturen, flink aan de bak te gaan.

Komend weekend Pinksterweekend? Nee, niet hier, maar ik maak er toch een kleine vakantie van. Morgenavond vertrekken we opnieuw voor een roadtrip naar... Montreal. Ik ben ontzettend benieuwd!